Muzyczne Pasje

Osoby uczące się gry na instrumencie muzycznym wyróżniają się ostrzejszym umysłem, gdyż wyłapują własne błędy i naprawiają je szybciej niż mniej muzykalni ludzie – dowodzą badacze ze szkockiego Uniwersytetu. Badanie, którego wyniki opublikowano na łamach czasopisma „Neuropsychologia”, przeprowadzone zostało przez zespół psychologów. Dostarczyło ono kolejnych dowodów na istnienie związku między grą na instrumencie i sprawnym umysłem. 

Granie na instrumencie daje wiele korzyści:
- rozbudza kreatywność
- uczy koncentracji uwagi
- poprawia pamięć, ułatwia naukę
- poprawia koordynację ruchową
- pomaga wyrażać emocje
- przynosi relaks
- uczy cierpliwości i wytrwałości
- jest konstruktywnym sposobem spędzania czasu
- przyzwyczaja do wystąpień publicznych
- daje wiarę w siebie
- uwrażliwia na piękno.

Można powiedzieć, że granie na instrumencie jest treningiem dla ciała, uczuć i psychiki. Wszystkie te sfery są podczas gry rozwijane i wzmacniane, co przynosi korzyści także w innych działaniach, np. nauce czy twórczości. Granie na instrumencie wymaga wytrwałości, cierpliwości i systematyczności. Jest to przeciwwaga dla promowanych przez współczesny świat szybkich i łatwych zwycięstw bez specjalnego wysiłku. Instrumentalista wie, ile czasu i osobistego zaangażowania poświęca doskonaleniu swojej gry; dzięki temu szanuje pracę innych i potrafi docenić prawdziwą sztukę.

 

 

 

 

Pozostawił po sobie muzykę przekraczającą wszelkie granice piękna, prawie wyłącznie fortepianową, i do dziś uchodzi za jednego z najwybitniejszych pianistów i kompozytorów w historii. Czuł się w pełni Polakiem, nawet jeśli czasem lubią przypisać go sobie Francuzi. Nigdy się nie ożenił, nie miał dzieci, a żył niespełna 39 lat, z czego niemal całe dorosłe życie poza ojczyzną. Zmarł na gruźlicę.
Mija 212. rocznica urodzin Fryderyka Chopina.

Fryderyk Chopin. Na czym polegała jego wyjątkowość?

Fryderyk Chopin - Pianista, kompozytor, romantyk. Syn Polki i spolonizowanego Francuza. Pozostawił po sobie muzykę przekraczającą wszelkie granice piękna – jego nokturny, polonezy, walce, etiudy, mazurki, preludia czy dwa koncerty fortepianowe uczyniły uczyniły go jednym z najwybitniejszych pianistów i kompozytorów w historii. Inspirował się polską muzyką ludową, a naszą narodową duszę słychać w całej niemal jego twórczości, która stanowi jednak część światowej kultury, tak jak muzyka Bacha, Beethovena czy Mozarta.

Fryderyk Chopin był synem spolonizowanego Francuza Mikołaja Chopina i Polki, Tekli Justyny Chopin. Na świat przyszedł w Żelazowej Woli 1 marca 1810 r., choć pojawia się też mniej prawdopodobna data 22 lutego.

Wychował się w Warszawie u boku dwóch sióstr, starszej Ludwiki i młodszej Emilii. Naukę gry na fortepianie rozpoczął przed ukończeniem czwartego roku życia, przychodziła mu bardzo łatwo. Swoje pierwsze kompozycje pisał już trzy lata później. W 1817 r. ukazał się w druku jego pierwszy polonez. Rok później wystąpił z debiutanckim recitalem w pałacu Radziwiłłów. Jako piętnastolatek zagrał w kościele ewangelickim św. Trójcy dla cara Aleksandra I. W 1826 r. ukończył Liceum Warszawskie. Przez następne trzy lata sporo podróżował, rozwijając karierę wirtuoza.

 

Rozpacz w nutach zapisana

5 listopada 1830 r. Fryderyk Chopin wyjechał z Polski, by już nigdy do niej nie wrócić. Odwiedził m.in. Drezno, Stuttgart, Wiedeń i Monachium, by w końcu osiąść w Paryżu. To w czasie tej podróży napisał szkice swojej słynnej Etiudy "Rewolucyjnej", powstałej na skutek rozpaczy po upadku Powstania Listopadowego.

Niespełnione relacje

Co jeszcze warto wiedzieć o życiu Chopina? Znamienne jest, że nigdy się nie ożenił, chociaż w jego życiu ważną role odegrały szczególnie trzy kobiety – pierwszą była śpiewaczka Konstancja Gładkowska. To w okresie miłości do niej (1829-1831) Chopin napisał swoje słynne Koncerty fortepianowe f-moll op. 21 i e-moll op. 11. W 1836 r. zaręczył się z malarką Marią Wodzińską. Jej rodzina sprzeciwiła się jednak małżeństwu, uznając artystę za zbyt chorowitego.

W lecie 1836 r. Chopin poznał starszą o sześć lat pisarkę George Sand, z którą stworzył wieloletnią, bardzo chaotyczną i tak naprawdę trudną do zdefiniowania relację, do dziś inspirującą choćby filmowców. Sand była stroną dominującą i zaborczą. Jak pisała w swoich dziennikach, relacja miała charakter platoniczny. To w tamtym okresie, pod koniec życia kompozytora, powstały jego najpiękniejsze nokturny i mazurki. Rozstanie z Sand bardzo przeżył, co z pewnością przyczyniło się do nasilenia objawów i tak coraz mocniej postępującej choroby. Swój ostatni publiczny koncert zagrał 16 listopada 1848 r. w sali Guildhall w Londynie.

 

Wszyscy kochamy Chopina

Chopin jest do dziś jednym z najchętniej granych na żywo kompozytorów. W Polsce jego muzyki można m.in. posłuchać od maja do września podczas darmowych Koncertów Chopinowskich w warszawskich Łazienkach Królewskich – w tym roku, podczas ich 60. już sezonu, wystąpiło w sumie 42 pianistów z całego świata.

Dedykowany Fryderykowi Chopinowi i odbywający się w Warszawie co pięć lat Konkurs Chopinowski, jeden z najstarszych na świecie, nieprzypadkowo uznawany jest za najbardziej prestiżowy.

Płyty z muzyką Chopina cieszą się niesłabnącą popularnością i nie starczyłoby tu miejsca, by wymienić choćby setną część tego, co zostało nagrane przez wybitnych pianistów reprezentujących wszystkie możliwe pokolenia. Muzyka Chopina przenoszona jest też na języki innych gatunków, w tym jazz, by wymienić poczynania takich artystów jak Andrzej Jagodziński, Leszek Możdżer czy cytowany Marcin Masecki. Za Chopina biorą się rockmani, czego efektem była choćby wydana w 2008 r. płyta "Rock Loves Chopin".

 

Z historii muzyki miasta - KATARYNKA.

W Polsce pierwsi wędrowni kataryniarze pojawili się około 1760 roku. Nowinka szybko się przyjęła. Przed II wojną światową, w miastach i na jarmarkach było tak wielu kataryniarzy - według zapisów z drugiej połowy XIX wieku - że wręcz się nie mieścili na ulicach miast.

W Warszawie katarynek było wówczas 470, a ulic tylko 360.

Dziś rzadko możemy spotkać kataryniarza... A jednak warto próbować

 

 

Muzyka, jako jedna z dziedzin sztuki odgrywa ogromną rolę w życiu każdego człowieka. Muzyka powinna stanowić dla współczesnego człowieka pewien rodzaj odprężenia psychicznego, wzbogacać jego doświadczenia, wpływać na wszechstronny rozwój osobowości, rozwijać uczucia i wyobraźnię, dostarczać dużo radości i piękna.

Muzyka jest bardzo ważnym elementem w pracy z dziećmi i młodzieżą i pełni wiele funkcji:

• uczy – pozwala zrozumieć otaczający nas świat,

• bawi – dostarcza dziecku wiele radości i uciechy podczas tańca oraz w czasie innego jej wykorzystania,

• rozwija – dziecko w trakcie zabaw muzycznych zaczyna rozumieć, że coś jest rytmiczne; że muzyka może być głośna lub cicha i można ją przedstawić ruchem,

• wychowuje – pozwala dziecku zrozumieć świat wartości społeczno – moralnych,

• wspomaga rozwój emocjonalny – dziecko dzięki muzyce może wyrazić swoje pragnienia, uczucia i wyobrażenia,

• wpływa na ogólny stan dziecka – w czasie zabaw muzyczno-ruchowych następuje rozwój mięśni, poprawa postawy i pracy serca, wzmocnienie układu nerwowego, dzieci uczą się płynnego i elastycznego ruchu.

 

Warunki do rozwijania przez dziecko wrażliwości muzycznej można stworzyć w jego najbliższym otoczeniu. Zostało dowiedzione naukowo, że kontakt z muzyką od wczesnego dzieciństwa ma ogromny wpływ na muzykalność w wieku późniejszym.

Dziecko wzrastające w otoczeniu rozśpiewanej rodziny, muzykującego rodzeństwa, słuchające różnorodnej muzyki ma duże szanse na własny rozwój muzyczny. Zyskuje więc cenną pod wieloma względami ogólną muzykalność i dobry start w dalszą edukację muzyczną. Aby wspierać muzyczny rozwój dzieci, można:

- słuchać różnorodnej muzyki (klasycznej, popularnej, jazzowej, ludowej, etnicznej itd.)

- bawić się z dziećmi przy muzyce, np. tworzyć własne układy choreograficzne, akompaniować na instrumentach perkusyjnych

- umożliwić dziecku grę na instrumentach – np. dziecięcych instrumentach perkusyjnych, dzwonkach, fletach, instrumentach klawiszowych

- śpiewać piosenki z akompaniamentem i a cappella (cenne jest śpiewanie kołysanek)

- zabierać dzieci na występy muzyków na żywo – od orkiestry symfonicznej po kapele ludowe

- urządzać domowe uroczystości, podczas których rodzina wspólnie z gośćmi gra i śpiewa

- umożliwić dzieciom dostęp do interesującej je muzyki – stworzyć kolekcję płyt z muzyką instrumentalną, piosenkami, kupić śpiewniki, zestaw do karaoke itp.

- zapisać dziecko do chóru, na taniec lub zajęcia muzyczne

- skorzystać z możliwości, jakie daje Internet – oglądać ciekawe koncerty, słuchać brzmienia muzyki różnych kultur, czerpać inspirację do własnych muzycznych aktywności.

Bez względu na to, czy dziecko muzykę ma „w genach”, czy też jest rodzinnym pionierem w tej dziedzinie, zapewnienie mu doświadczeń z muzyką pozytywnie wpłynie na jego indywidualny rozwój (nie tylko artystyczny) :) .

 

Polonez (fr. polonaise, la polonaise, zwany też tańcem polskim) – polski taniec narodowy, dawniej nazywany tańcem dworskim. Jest to taniec kołowy, korowodowy.

W zależności od regionu kraju, w którym był tańczony, występował pod różnymi nazwami, takimi jak: „taniec polski”, „chodzony”, „pieszy”, „łażony”, „wolny”, „powolny”, „powolej”, „okrągły”, „starodawny”, „staroświecki”, „chmielowy”, „gęsi”, Tańcom chodzonym przypisuje się także określenia występujące w XVI- i XVII-wiecznej literaturze: gęsi, świeczkowy, polski, wielki.

źródło: www.wikipedia.pl

 

Pastorałka "Oj, Maluśki, Maluśki" w wykonaniu zespołu Mazowsze.

Kolędy "mają charakter sakralny, niosą treść teologiczną [...].

A pastorałka to utwór ludowy, taki powiedziałbym - między ewangelią a apokryfem.

Pastorałka - od słowa pastor - oznacza pieśń pasterską, bo pastor to po prostu pasterz. W literaturze to utwór poetycki w sielankowy sposób opisujący życie pasterzy. A w muzyce pastorałka to taka ludowa piosenka o tematyce związanej z Bożym Narodzeniem.

W sumie można by pod pastorałkę podciągnąć nie tylko te przyśpiewki ludowe, ale i wszystkie świąteczne piosenki, które słyszymy w radiu, bo i one są ludowe w tym sensie, że są częścią kultury masowej."

Prof. Jan Miodek z Uniwersytetu Wrocławskiego

https://szczecin.wyborcza.pl/szcz.../1,34939,3082551.html...
 

 

"Adwent - czas skupienia i postów, oczekiwanie na Boże Narodzenie.

Jak pisze o tym czasie Barbara Ogrodowska: na Podlasiu (przede wszystkim, ale także i w innych regionach Polski, początek Adwentu obwieszczało głośno trąbienie na drewnianych ligawach (na Pomorzu zwanych bazunami), zwane otrąbianiem Adwentu. Był to znak, że zamilknąć mają instrumenty, ustać zabawy i tańce. Dla wszystkich był to sygnał, że oto nastaje czas skupienia, pobożnych praktyk i modlitw, zwłaszcza za dusze zmarłych, które – jak wierzono – w czasie Adwentu, w długie ciemne wieczory i noce mogą błąkać się po ziemi."

Zapraszamy na koncert "Muzycznej Sceny Tradycji".
Wystąpili: Kaja i Janusz Prusinowscy wraz ze Szczepanem Pospieszalskim i znakomitą kurpiowską śpiewaczką Zofią Warych z Myszyńca.

Muzyczna scena tradycji
 

 

Zespół „Mazowsze” należy do największych na świecie zespołów artystycznych, sięgających do bogactwa narodowych tańców, piosenek, przyśpiewek i obyczajów. Nazwa zespołu wywodzi się od centralnego regionu Polski – Mazowsza, jednak repertuar "Mazowsza" szybko rozszerzył się o folklor innych regionów.

Oficjalnie "Mazowsze" powołał do życia dekret Ministerstwa Kultury i Sztuki 8 listopada 1948 roku, polecający Tadeuszowi Sygietyńskiemu zorganizowanie zespołu ludowego, którego zadaniem miała być troska o tradycyjny repertuar ludowy, oparty na pieśniach, przyśpiewkach i tańcach wsi mazowieckiej i regionalnej tradycji artystycznej.

www.mazowsze.waw.pl

  

 

Nagranie w wykonaniu International Opera Choir w Rzymie, dedykowane lekarzom, pracownikom medycznym i sanitarnym walczącym z epidemią.

Relacja z Włoch:
Jesteśmy zamknięci w domach, więc każdy chórzysta nagrywał swój głos za pomocą telefonu komórkowego (słuchając równocześnie głosu innego chórzysty), pliki z nagraniami zostały następnie zmontowane ... i oto wynik!

W tym wykonaniu czuć rzeczywiste emocje, te, którymi dziś tu żyjemy. Ta pieśń, pieśń uwiezionych w Babilonii Żydów, stała się nieoficjalnym hymnem Włoch i śpiewana jest przez nich jak hymn, zwłaszcza w trudnych czasach. (jak u nas "Rota")
 

 

Powszechna edukacja muzyczna adresowana jest do wszystkich uczniów bez względu na poziom zdolności i umiejętności muzyczne, postawy czy zainteresowania, a jej celem jest przygotowanie świadomych odbiorców i uczestników kultury muzycznej.

Klasa 6b - zespół perkusyjny.
 

 

 

Uczestnictwo w chórze ma ogromne znaczenie dla rozwoju dziecka. Badań potwierdzających wielorakie i wieloaspektowe korzyści, jakie dzieci czerpią ze śpiewania w chórze i − szerzej − z obcowania z muzyką, jest na świecie wiele. Dzieci śpiewające w chórze odnoszą sukcesy w nauce i są wyposażone w cenne umiejętności życiowe. Należy jednak podkreślić, że podstawowym celem chóru powinno być rozśpiewanie uczniów, rozwinięcie słuchu muzycznego, głosu i poczucia rytmu. Wszystko po to, by rozbudzić w uczniach zainteresowanie muzyką, pogłębić wrażliwość na piękno, wdrożyć do aktywności artystycznej.

Śpiewanie w chórze to wyjątkowa możliwość pracy nad głosem, oddechem i własnym ciałem. To owocuje większą świadomością i pewnością siebie, co jest zawsze niezwykle cenne dla ogólnego rozwoju dziecka, a także w życiu dorosłym. Rozwój możliwości głosowych dziecka jest ściśle związany z rozwojem fizycznym. Krtań, podobnie jak fałdy głosowe, rozrastają się i wzmacniają stopniowo, stąd skala głosu początkowo jest niewielka, ale wraz z rozwojem organizmu rozszerza się. Najodpowiedniejszym wiekiem do rozpoczęcia nauki śpiewu są lata pomiędzy 3. a 8. rokiem życia, powinna to być jednak nauka zbiorowa, w formie zabawy wykorzystującej proste piosenki. Między 6−7 rokiem życia u większości dzieci następuje zasadnicza zmiana stosunku do muzyki, przestaje ona być jedynie tłem i elementem zabawy, a dzieci są gotowe do podejmowania zadań muzycznych, w tym również świadomego korygowania poprawności śpiewu i dbałości o intonację. W kolejnych latach dzieci zaczynają z coraz większym krytycyzmem podchodzić do tego, co śpiewają i to zarówno pod względem treści, jak i formy muzycznej utworu. Łatwiej odbierają muzykę homofoniczną, koncentrując się na melodii, polifonia stanowi już kłopot.

W wieku 9 lat dziecko jest już na tyle świadome swych umiejętności, aby można rozpocząć kształcenie wokalne poprzez ćwiczenia emisyjne, a także śpiew chóralny.

„Problemem” w pracy z chórem jest mutacja głosu. Do uczestnictwa w chórze szkolnym wyrażają chęć najczęściej dziewczynki, zdarza się jednak coraz częściej, że chłopcy także przejawiają zainteresowanie śpiewem. W okresie dojrzewania zmienia się budowa krtani, skala i barwa głosu, dlatego też dyrygent powinien czujnie je obserwować. Mutację przechodzą zarówno dziewczynki, jak i chłopcy między około 13−15 rokiem życia. Trwa ona przeciętnie 6 miesięcy, przedłużając się niekiedy aż do 17−19 roku życia.

 

Muzyka, jako duchowa strawa dla młodzieży, posiada tradycje starsze i piękniejsze niż inne przedmioty nauczania. Z tym słowem kojarzy się przede wszystkim klasyczny okres wychowania greckiego, który do dziś dnia żyje w nas i stanowi ideał pełnego harmonijnego wychowania.

Nie ma w życiu naszym sztuki bardziej rozpowszechnionej – i to w tak różnorodnych formach – niż sztuka muzyczna. Jest ona potrzebą zarówno ludzi o wysokiej duchowej kulturze, jak i szerokich mas: słyszymy ją przy pracy, i w chwilach wypoczynku, towarzyszy ona człowiekowi i w jego radosnych i smutnych przeżyciach, stosują ją organizacje o charakterze wojskowym dla wywołania męskiego, rycerskiego nastroju, przede wszystkim zaś – muzyką posiłkują się też instytucje religijne celem poruszenia głębin duszy ludzkiej. Poza tym dla amatorów muzyki stoją otworem sale koncertowe, w ostatnich zaś czasach dzięki epokowym wynalazkom muzyka dociera do najszerszych warstw społecznych za pomocą radia i kina dźwiękowego.

Wpływ nauki muzyki na wychowanka ujmuje bardzo ciekawie mistrz Arystotelesa Platon w Protagorasie. „Wtedy sobie dusza chłopca musi przyswajać rytmy i harmonie, łagodnieć nieco, a nabierając taktu i harmonii stawać się zdolniejszą do słów i do czynów. Całe przecież życie ludzkie pewnego wymaga taktu i należytej harmonii”.
Przełóżmy te zasady na nasz dzisiejszy język. Przyswajanie rytmu i harmonii dziecko, inaczej mówiąc – ładu i umiaru duchowego, ażeby stawał się on zdolniejszym do słów i do czynów, jest to nic innego jak właściwie kształtowanie osobowości.
Muzyka jest to sztuka, która bardziej niż jakakolwiek inna nadaje się do zbiorowego, społecznego jej uprawiania, toteż w formie zespołów śpiewaczych czy muzycznych występuje w zwykłych szkołach.

Jednocząca i organizująca siła muzyki posiada tę moc, iż połączywszy mocnym węzłem wspólnych doznań przygodną grupę ludzi, którzy spotkali się na płaszczyźnie wspólnego wysiłku, mającego na celu objawienie jej magicznego piękna, utrwala ów węzeł w nierozerwalny kształt tajemniczego porozumienia, wskazuje i inne cele, inne wielkie sprawy, mogące równie pewnie wesprzeć się na tym samym osiągniętym już poziomie wspólnego porozumienia.